Waarheen met je doedelzak?

Still going strong, Hans en Jan met hun bagpipes
Still going strong, Hans en Jan met hun bagpipes

Het was een jaar of tien geleden. Op een herfstochtend bedekte een dikke mist het verstilde Bos. Ergens in de verte oefenden doedelzakspelers. De mist geleidde hun klanken tot een hoogmis, met het Bos als kathedraal. Na tien minuten lopen werden hun silhouetten zichtbaar. Zodra we ze beter konden zien bleven we staan en staken onze duim naar ze op. Een eind verderop waren de doedelzakken nog steeds te horen toen uit de andere richting hoefgetrappel naderbij kwam. Uit de mist doemden twee paarden met amazones op, in draf. Nooit meer hebben we zulke magische momenten meegemaakt in het Bos.
De paarden zijn er nog, natuurlijk, en de twee doedelzakspelers ook. Dat laatste is frappant, want ze zijn door de jaren heen overal weggestuurd. Omdat hun muziek niet overal in goede aarde valt, kunnen ze nergens terecht om hun kunsten te vertonen. En dus zijn ze aangewezen op een groot bos. Wij troffen ze indertijd op het rechthoekige grasveld tegenover Chez Favié; korte tijd later werden ze daar weggestuurd wegens ‘overlast’. Andere plekken volgden en daar wachtte hen hetzelfde lot. Maar ze waren niet weg te krijgen en ze vonden een nieuwe locatie, waar ze inmiddels al jaren op woensdagochtend een uurtje spelen: de speelweide tegenover de hockeyvelden. Het zijn twee aardige mannen, Hans en Jan, en het enthousiasme straalt van ze af. Wij zijn fan.