De discussie ging over wat we mooier vinden in het Amsterdamse Bos: lentekleuren of herfstkleuren? Voor beide kleuren vlogen de argumenten over en weer. Waarschijnlijk omdat het nu voorjaar is, was er toch een voorkeur voor lentekleuren. Vandaar onze voorzet: is het niet zo dat je nu de lentekleuren het mooist vindt en straks in november de herfstkleuren? Na enig nadenken volgde dan steevast hetzelfde antwoord: ‘Ja, nu je het zegt, waarschijnlijk wel.’ Het heeft dus met het mentale gemoed te maken op dát moment en niet zozeer welke kleuren mooier zijn.
De lente en de herfst zijn de mooiste seizoenen voor onze zintuigen en voor de natuur zijn het de mooiste perioden van het jaar. Wij mensen, afkomstig van de natuur, lopen ermee parallel met ons gemoed en onze stemmingen. Symbolisch worden de seizoenen daarom ook wel in verband gebracht met de vergankelijkheid van het bestaan. De natuur geeft het voorbeeld, wij volgen. In het voorjaar tintelt het bos van de energie en daar krijgen wij weer energie van, en inspiratie. Als de herfst het verval aankondigt, worden we weemoedig en zoeken we ons heil binnenshuis. Daarna is bijna alles dood in de natuur en na een winter bij kunstlicht en de verwarming smachten we naar de wedergeboorte, de lente. En dan begint de hele cyclus opnieuw, jaar in jaar uit. Nu is er de lente en vinden we de kleuren die daarbij horen het mooist. Straks is het weer herfst en vinden we die kleuren het mooist.