Wat ons telkens weer opvalt, is dat in het Amsterdamse Bos mensen elkaar
groeten en in het Vondelpark niet. Het zal met de locatie te maken hebben, maar
zeker ook met de gesteldheid van de mensen. Het Vondelpark ligt midden in de
stad, iedereen is anoniem en iedereen wil dat graag zo houden. Hoewel buiten, is
de waan van alledag nog steeds voelbaar. Het Bos ligt buiten de stad. Mensen
gaan er heen met een vooropgezet doel, raken ontspannen door de omgeving en
worden daardoor toegankelijker. Bijna iedereen groet elkaar. Hondenuitlaters
maken vaak een praatje. ‘Hoe oud is-tie, wat een mooie staart, is het een
mannetje?’ En dan volgt een verhaal over asielhonden, over lief en leed of over
heel iets anders. En de honden, zij snuffelen voort. Rudi Carrell zong er al over:
Wie laat wie nu uit? Honden zijn de stichters van het verbond.
De meeste hardlopers zijn ook vriendelijk. Samen met de hondenuitlaters
vertegenwoordigen zij de grootste groep recreanten. In het park groeten
hardlopers elkaar niet, in het Bos wel. Ook groeten ze vaak wandelende
passanten. In het park blijft men individu, in het Bos worden we (anonieme)
geestverwanten. Het Bos als verbindende factor.